BACK

UCK-ja dhe Cinizmi  i politikës

Evolucioni i ngjarjeve në Kosovë

Çështja kombëtare

Paradokse të politikës dhe politikanëve shqiptarë

Evolucioni i ngjarjeve në Kosovë

Shigjetat e luftës apo pëllumbat e paqes

Ngjarjet ne Kosove tashme jane bere te njohura per te gjithe. Partite politike shqiptare në opozitë apo në pushtet kanë dhënë dhe vazhdojne te japin variantet e tyre te zgjidhjes. Në variantet e dhëna i gjen të gjitha, që nga  etja e disa politikanëve për të bërë karierë politike me « flamurin e patriotizmit »,  e deri tek angaria e disa të tjerëve që ngjarjet në Kosovë ju prishën komoditetin dhe rehatinë e pushtetit. Te njejten gje ben dhe diplomacia e politika euroamerikane. Ajo ka filluar të merret shumë me ngjarjet në Kosovë.  Megjithate kompleksiteti i ngjarjeve ne Kosove dhe faktori UCK, pra faktori i armatosur,  variantet e tanishme te politikes shqiptare i ka nxjerre jashte lojes duke ofruar te papritura te medha dhe te shpejta. Një vëzhgim i thjeshtë i politikës shqiptare ndaj ngjarjeve në Kosovë, të çon në konkluzionin se ajo në shumicën e rasteve është një politikë anarshiste, pa një bosht, politikë më shumë për tja hedhur kundërshtarit politik në Shqipëri, politikë e bazuar mbi të dhëna operative mbi komente agjensish dhe deklarata politikanësh të huaj. Politikës shqiptare deri tani  i  mungon analiza e hollesishme e te gjitha varianteve te mundshme qe mund te ndodhin dhe te cilat do te kene pasoja te medha jo vetem ne Kosove por dhe ne Shqiperi.

Varianti i pare

NATO në Shqipëri

Varianti i parë i zgjidhjes se problemit eshte paraqitur vendosja e trupave te NATO ne Shqiperi. Këtë variant e mbron më shumë koalicioni i pushtetit aktual. Kryeministri shqiptar Fatos Nano në fjalimin e mbajtur në parlamentin shqiptar gjatë interpelancës së kërkuar nga Komisioni i Jashtëm i Kuvëndit Popullor, midis të tjerash deklaroi se : « Si konkluzion mund të thuhej se prania e NATO- është jetike për Shqipërinë »

Shprehja e Nanos « jetike për Shqipërinë », do të thotë se shqetësimi i pushtetit shqiptar nuk është Kosova dhe ngjarjet që zhvillohen atje, por Shqipëria. Por nga kush rrezikohet Shqipëria ? Këtë kryeministri nuk e thotë.

Megjithatë varianti i disllokimit të trupave të NATO-s në Shqipëri, vazhdon të paraqitet dhe të propagandohet si pjese e zgjidhjes se problemit kosovar. Neqoftese do ta pranojme si te vertete kete variant, natyrshem do lindin dhe disa pyetje që kërkojnë përgjigje : E para : Lufta zhvillohet ne Kosove apo ne Shqiperi?  Mbrojtesit e ketij varianti mund te thone se nga Shqiperia, NATO mund dhe do te bombardoje bazat ushtarake  dhe dispozitivin strategjik serb. Perseri lind pyetja tjeter. Po Serbia nuk mund te bombardoje bazat ushtarake ne territorin  e republikes së Shqiperisë, si shënjë hakmarrjeje ndaj sulmeve të Natos ?

E dyta : Megjithë deklarimet e qeverisë shqiptare mbi ndalimin e trafikut të armëve drejt Kosovës, apo me masat për bllokimin e kufirit, shumëkush e di se kufiri verior shqiptar është i hapur, deri atje sa zona verilindore është pothuaj jashtë kontrollit. Me vendosjen e trupave të Natos në Shqipëri, veçanërisht në veri të saj, kjo do të ketë si pasojë edhe bllokimin e kufirit verilindor, e cila do të ketë pasoja të rënda për lëvizjen çlirimtare të Kosovës. A janë dakord mbështetësit e pranisë së Natos në Shqipëri me një përfundim të tillë ?

Varianti i dyte.

NATO te vendoset ne Kosove.

Kete variant e mbron, nje pjese e opozites shqiptare. Ne nje variant te tille, eshte e qarte se forcat e Natos do te shkojne ne Kosove per te vendosur paqen me ane te forces. Të njëjtën veprim ato po realizojnë dhe në Bosnjë, qysh dy vjet. Megjithatë le të bëjmë disa arsyetime për të nxjerrë më në pah anët pozitive dhe negative të disllokimit të trupave të NATO-s në Kosovë. Arsyetimi i parë : Brënda këtij varianti, Milloshevici mund të bëjë nje tërheqje taktike dhe t'i bindet formalisht NATO-s.  Por jane forcat e armatosura te shqiptareve (UCK) qe tashme jane  shnderruar ne ushtri te rregullt dhe qe kane vendosur te fitojne pavarsine me ane te luftes. Ndersa koncepti euroamerikan te cilin do ta mbroje NATO me ane te forces eshte autonomia e zgjeruar apo autonomia plus. Natyrshem forcat e UCK nuk do te binden per te ndaluar luften. Në këto kushte ato do të hyjnë në konflikt me NATO-n dhe forcat e saj. Atehere cili do te jete pozicioni i politikaneve shqiptare qe sot thone se jane te gjithe me UCK? Do behen ata me NATO-n dhe do kthehen anti-UCK apo do vazhdojne te jene me UCK dhe do behen anti NATO? Arsyetimi i dytë : Brënda këtij varianti, forcat e Natos, do tu kërkojnë palëve ndërluftuese armëpushimin ndërsa popullit të Kosovës dorëzimin e armëve. Natyrshëm populli shqiptar në Kosovë, i cili është tepër mosbesues ndaj bashkësisë ndërkombëtare, nuk do ta pranojë dorëzimin e armëve. Kësisoji do të ndryshojë dhe misioni i Natos, forcat e së cilës më shumë do të merren me shqiptarët se sa me paqen midis shqiptarëve dhe serbëve. Cili do të jetë qëndrimi i politikanëve shqiptarë në këtë rast ?

Varianti i tretë

Bisedime me çdo kusht

Milosheviçi te filloje menjehere bisedimet per dhenien e statusit te autonomise se zgjeruar Kosoves dhe politikanet shqiptare ne Prishtine e Tirane te detyrohen nga politika euroamerikane ta pranojne kete oferte. Ne menyre te natyrshme forcat e UCK nuk do ta pranojne dhe do te vazhdojne luften. Ne nje variant te tille, bashkesia nderkombetare do te ndryshoje qendrimin ndaj saj duke u rikthyer ne cilesimin dhe akuzat për « terrorizëm » dhe prishes te bisedimeve paqesore. Brenda ketij varianti shtrohet perseri nje pyetje. Cili do te jete qendrimi i politikaneve shqiptare ndaj forcave te UCK, ky qe eshte sot apo ai qe neser do te jape bashkesia nderkombetare? Do te rreshtohen politikanet shqiptare perkrah bashkesise nderkombetare per te neutralizuar UCK apo do te qëndrojnë perkrah saj. Le të tërheqim një paralele historike vetëm për të freskuar kujtesën e opinionit publik.

Memoria historike:1920-1927

Mbreteria serbo-kroato-sllovene u krijua ne vitin 1919, ndërsa në vitin 1927 u quajt Jugosllavi. Një nga vendimet e tjera të Konferencës së Versajës ishte lënia në fuqi i vendimeve të Konferencës së Londrës, që më shumë se gjysmën e trojeve shqiptare i la nën juridiksionin e mbretërisë serbo-kroato-sllovene. Pas kësaj, ne Kosove filloi një lëvizje e gjerë e armatosur e quajtur si Levizja  Kacake e cila arriti te krijoje dhe zona te lira siç ishte ajo e Junikut dhe e Drenices. Në fillimet e saj, kjo kryengritje udhëhiqej dhe drejtohej nga Komiteti Qëndror i Mbrojtjes së Kosovës, me udhëheqës, Hoxhë Kadri Prishtinën dhe Hasan Prishtinën, duke patur si gazetë të saj, gazetën « Populli » me kryeredaktor Sali Nivicën. Kryengritja kishte përkrahjen e shtetit të sapoformuar dhe sapo ndërtuar shqiptar. Pas 7 vjetesh, e izoluar nga bashkesia nderkombetare dhe se fundi nga shteti shqiptar, kjo levizje dështoi. Ne vitin 1945,  konferenca e Jaltes vendosi  te njohe Jugosllavine, me të gjitha teritoret e saj, duke lënë brenda saj dhe teritoret shqiptare. Pas kësaj ne Drenice, fillon nje levizje tjeter e armatosur e cila krijoi dhe zonen e lire te Drenices. Por pas disa muajsh, izoluar nga bashkesia nderkombetare dhe nga shteti shqiptar,  edhe kjo kryengritje deshtoi.

Varianti i katërt

Përpjekjet për diskreditimin e UCK-së

Deri tani akuzat serbe, ashtu si edhe sulmet ushtarake ndaj UCK si "organizate dhe levizje terroriste" kane deshtuar. Ushtria Clirimtare e Kosovës po i shton radhet e saj shumë shpejt.

Megjithate fabrika e propagandes serbe, por edhe ne qarqet nderkombetare ka filluar perpunimi i qendrimeve te reja qe mund të  duhen nesër ne funksion të nevojave dhe interesave politike të caktuara. Kështu ne disa gazeta me peshe te perendimit apo në disa intervista politikanësh perëndimorë po flitet për karakterin gjoja « ideologjik » të lëvizjes çlirimtare në Kosovë. Për interesa politike të caktuara, në këtë fushatë është reshtuar dhe një pjesë e shtypit shqiptar. Ndër pohimet dhe deklarimet më të përhapura deri tani janë ato se "shumica e UCK jane idhtare te Enver Hoxhes, ndersa nje pjese e vogel jane fondamentaliste islamike". Ndersa nga nje prej krereve te opozites shqiptare u be insinuata se "brenda radheve te UCK, ka agjente te UDB", sikur të mos dihej e verteta e thjeshte që shërbimet sekrete gjithmone bëjne detyren e tyre, aq sa mund ta bëjnë. Per amatoret e politikes, etiketime te tilla jane te parendesishme, ndërsa per politikanet shqiptare dhe shtabet e tyre te eksperteve, ato marrin rendesi te veçante ne funksion te luftes per pushtet qe zhvillohet qofte ne Shqiperi sot, qofte per karriket e pushtetit te neserm ne Kosove. Cila eshte arsyeja qe ka filluar tani ky lloj rivleresimi, per ta paraqitur UCK si levizje « ideologjike »? Mos valle etiketimi i sotem eshte bazamenti teorik i kundervenies se saj neser, kur ta duan interesat e politikes nderkombetare apo të qarqeve të caktuara shqiptare në Tiranë dhe në Prishtinë? Ngjashmëria historike është shumë tragjike, megjithatë ajo ka nevojë të thuhet. Ne Kurdistan ka shume forca politike dhe që të gjitha pretendojnë që luftojne per liri dhe te drejta demokratike, por ato nuk perkrahen njësoj, nga bashkesia nderkombetare. Të tillë që përkrahen janë Masud Barzani dhe Xhelal Talabani, dy drejtuesit kryesorë të dy partive politike në Irakun e Veriut. Vetem kurdet qe luftojne me armë, per pavarsine e Kurdistanit nuk perkrahen. Shkaku : Përkrahja ndaj tyre do të thotë cënimi i interesave jetike të Aleancës së Atllantikut verior, antare e së cilës është Turqia. Preteksti: Sepse ata jane nje "levizje ideologjike" pasi udhehiqen nga Partia e Punes e Kurdistanit e cila eshte etiketuar si "marksiste-leniniste".  Mos valle dhe ndaj UCK po behen pergatitje qe ta perpunojne opinionin se ajo eshte nje levizje "enveriste dhe fondamentaliste". Artikulli i botuar se pari ne "Zydojce Cajtung" dhe i ribotuar ne faqet e shtypit shqiptar, apo artikujt e tjerë bashkë me deklaratat e disa politikanëve shqiptarë dhe të huaj, nuk janë rastesi. Cili eshte qendrimi i politikaneve shqiptare ndaj ketij varianti? Per me teper cili eshte qendrimi i sotem dhe cili do te jete qendrimi i neserm ndaj pasojave te perpunimit te opinionit se rezistenca e armatosur ne Kosove eshte nje levizje ideologjike dhe per me teper me peshe emocionale negative ne perendim sic eshte termi "idhtare te Enver Hoxhes dhe fondamentaliste".

Memoria historike

 Ajo është tragjike dhe cinike. Bashkesia nderkombetare nuk i thote gje Turqise kur ajo shkel sovranitetin e nje vendi si Iraku dhe futet ne Irakun verior, pasi sipas propagandës perëndimore, "ajo lufton bazat e terroristeve te PPK" Po keshtu bashkesia nderkombetare nuk i thote gje Izraelit kur ai nderrmer inkursione ne Libanin e Jugut, pasi ai shkon atje për¨seri sipas propagandës perëndimore "per te shkaterruar bazat e terroristeve islamike te Hezbollahut" Fillimi i propagandes se sotme mbi UCK si "levizje ideologjike" me konatacion negativ qe natyrisht zanafillen e ka ne Beograd dhe në perkrahesit e Serbise ne perëndim, eshte rastesi apo krijimi i bazamentit teorik qe neser serbet te bejne inkursione ne Kosovë, natyrisht edhe me bekimin e pushtetit te ri te neserm ne Kosovë, por, ndoshta, edhe ne Veri te Shqiperise per te "shkaterruar bazat e UCK"? U takon politikaneve shqiptare dhe eksperteve te tyre ta analizojne dhe ta neutralizojne qysh tani ne fillim këtë propagandë me prapavijë tragjike për popullin shqiptar.

Mund te vazhdonim dhe me shume, por dhe kaq mjafton per te nxjerre nje konkluzion. Problemi eshte jashtezakonisht kompleks dhe i nderlikuar.  Te gjitha variantet e zgjidhjes se problemit shqiptar tashme jane mbi tavolinat e diplomacise dhe mbi hartat e gjeneraleve euroamerikane. Bashke me pellumbat e paqes jane dhe shigjetat e luftes. Ndoshta, arsenali i planifikuar ushtarak, duhet te ekzekutohet deri ne fund.

                                       Pjesa e dytë (Pas tre muajsh)

Për Kosovën flitet kudo dhe nga të gjithë pjestarët e botës politike dhe propagandistike. Janë të shumta parashikimet, vlerësimet, konsideratat, krahasimet etj. Por në morinë e tyre vihet re një dozë e theksuar subjektivizmi e cila nuk është rastësi.  Ajo është pasojë e interesave partiake brënda Kosovës,  brënda Shqipërisë, apo e interesave politike të kësaj apo asaj fuqie të madhe në mardhëniet ndërkombëtare.

Një analizë e hollësishme dhe e paanshme e varianteve të mundshme të zhvillimit të ngjarjeve në Kosovë, do ta bëjë më të prekshëm dhe më konkret si interesat partiake, ashtu dhe llogaritë politike të fuqive dhe forcave politike të caktuara. Gjoja « rastësisht », kur flitet për Kosovën, jo rrallë herë nuk mungojnë krahasimet e saj me Bosnjën, Kurdistanin, Afganistanin apo Ceçeninë. Tek një pjesë krahasime të tilla janë shprehje e naivitetit politik, ndërsa tek një pjesë tjetër veçanërisht tek disa analistë europiane, nuk janë gjë tjetër veçse justifikimi i agresorit serb, dhe përpunimi i opinionit shqiptar për pranimin e zgjidhjeve të ndryshme politike që do t’i serviren shqiptarëve të Kosovës.

                                                      Kosova dhe Bosnja

          Një pjesë e konsiderueshme e politikës dhe e propagandës shqiptare dhe ndërkombëtare, kur flasin për ngjarjet në Kosovë, e krahasojnë atë me Bosnjën. Si tregues të vërtetësisë të krahasimit të tyre marrin represionin dhe masakrat sërbe në Bosnjë. Megjithatë krahasimi është i papërshtatshëm dhe nuk i qëndron realitetit. Cila është arsyeja ?

E para : Në Bosnjë gjatë viteve 1992-1996, u zhvillua një luftë e ashpër civile midis tre etnive të të njëjtit grup populli, sërbëve, kroatëve dhe boshnjakëve, të cilët bëjnë pjesë në grupin e popujve sllavë. Ndërsa në Kosovë nuk kemi luftë civile, por luftë midis popullit shqiptar dhe forcave të policisë dhe ushtrisë sërbe.

E dyta : Në Bosnjë pati vertet gjenocid nga ana e serbëve ndaj boshnjakëve, por pati gjenocid dhe nga ana e kroatëve ndaj boshnjakëve, ashtu siç pati në një masë më të vogël dhe nga ana e boshnjakëve ndaj kroatëve dhe sërbëve. Ndërsa në Kosovë deri tani kemi vetëm reprazalje të policisë dhe ushtrisë serbe ndaj shqiptarëve dhe një qëndrim shumë dinjitoz dhe civilizues të shqiptarëve ndaj pakicës sërbe. Shëmbulli më i qartë është rasti i Rahovecit, ku forcat e Ushtrisë çlirimtare të Kosovës, kapën robër 35 serbë të armatosur midis të cilëve dhe priftërinj dhe ja dorëzuan organeve të kryqit të kuq ndërkombëtar.

E treta : Në luftën e zhvilluar në Bosnjë, u përzie lufta civile me luftën fetare. Eshtë e njohur doktrina e Alija Izetbegoviçit mbi kombin musliman. Kësaj ju përgjigje dhe ana serbe dhe kroate mbi kombin e krishterë. Ndërsa populli shqiptar në Kosovë zhvillon një luftë të pastër çlirimtare. Doktrina e luftës së tij është evropiane, moderne dhe civilizuese. Përpjekjet që bëhen për ta paraqitur UCK-në me tendenca fondamentaliste, janë të destinuara të dështojnë. Mjafton një fakt. Në radhët e ushtrisë çlirimtare të Kosovës, marrin pjesë si luftëtare mjaft gra dhe vajza. Por kushdo që e njef integralizmin islamik e di se cili është qëndrimi i tij ndaj grave dhe vajzave.

E katërta : Bosnja në fund të luftës u nda midis serbëve, boshnjakëve dhe kroatëve, duke u krijuar një federatë kroato-boshnjake dhe një republikë e serbëve. Kosova nuk mund të ndahet, pasi në Kosovë, banojnë një shumicë prej 90% shqiptarësh dhe një pakicë e vogël sërbe. Pra Kosova nuk është Bosnjë. Duke mos qënë nuk ka se si të bëhet. E tillë ajo është shpesh herë në intervistat e politikanëve apo ngjashmëritë e analistëve politikë.

                                                    Kosova dhe Kurdistani

Ka njëfarë ngjashmërie midis kombit shqiptar dhe kombit kurd. Kurdët janë të shpërndarë në katër shtete, në Turqi, Irak, Iran dhe Siri. Por nuk kanë në asnjë prej këtyre shteteve shtetin e tyre, me përjashtim të një autonomie në Irakun verior e cila u fitua pas viteve 90-të me përkrahjen amerikane. Shqiptarët janë të shpërndarë në Jugosllavi, Mal të Zi, Maqedoni dhe Shqipëri, duke patur në Shqipëri shtetin e tyre. Por nuk ka asnjë ngjashmëri në luftën që zhvillohet për fitimin e pavarsisë së Kurdistanit dhe në luftën për fitimin e pavarsisë së Kosovës.  Aktualisht kurdët luftojnë të fitojnë të drejtat e tyre, duke qënë nën drejtimin dhe udhëheqjen e tre udhëheqsve kryesore, Masud Barzani, Xhelal Talabani dhe Abdullah Oçalani. Dy të parët kërkojnë ta realizojnë pavarsinë e Kurdistanit me rrugë paqësore dhe kombinacione politike veçanërisht në teritorin e Irakut. Ndërsa Partia e Punës e Kurdistanit e drejtuar nga Oçalani kërkon ta fitojë këtë me anë të luftës së armatosur veçanërisht në teritorin e Turqisë.

E para : Për shkak të interesave jetike të Amerikës në Turqi dhe për shkak të antarsisë të Turqisë në NATO, bashkësia ndërkombëtare nuk e përkrah luftën e partisë së Punës së Kurdistanit të drejtuar nga Oçalani. Përkundrazi këtë luftë e ka konsideruar si terroriste dhe ideologjike. Ndërsa në ish-Jugosllavi, Amerika nuk ka interesa jetike, po kështu Jugosllavia aktuale akoma nuk është pranuar në asnjë organizatë europiane. Në të kundëertën në zhvillimet politike në Ballkan kemi ndeshjen e rivalitetit euro-amerikan. Eshtë kjo arsyeja që Amerika përkundër përpjekjeve për klasifikimin e Ushtrisë çlirimtare të Kosovës si terroriste e mori atë në mbrojtje duke deklaruar me anë të zëdhënësit të saj Rubin se « ai që lufton për të mbrojtur pragun e shtëpisë nuk mund të jetë terrorist, por është luftëtar i lirisë ».

E dyta : Lufta e partisë Punës të Kurdistanit, që zhvillohet në Turqi, nuk gjen mbështetje me përjashtim të zonave kurde,  të Irakut të veriut. Vetëm aty kurdët kanë fituar një lloj autonomie, por që vazhdojnë të ndeshen fraksionet rivale të Barzanit që mbështetet nga Iraku dhe Talabanit që mbështetet nga Irani. Ndërsa lufta e popullit shqiptar në Kosovë, ka gjetur mbështetjen e popullit dhe shtetit shqiptar. Pavarsisht nga shkatërrimet e shtetit shqiptar gjatë vitit 1997, pavarsisht nga lufta shpesh herë e paskrupullt politike që zhvillohet në Shqipëri, në fund të fundit ka një konsensus mbarë popullor dhe politik në mbështetje të popullit shqiptar në Kosovë. Pra Kosova nuk do të bëhet Kurdistan. E tillë ajo mund të jetë në ndonjë intervistë politikani apo disa analiza politologësh, por jo në realitet. Në realitet Kosova do të mbetet Kosovë.

                                                    Kosova dhe Afganistani

Nga disa politikanë dhe analistë politike perëndimorë është hedhur teza se Kosova nesër mund të shndrrohet në një Afganistan të Evropës. Prapaskena e një teze të tillë është shumë dashakeqe. Për tu bindur më shumë mbi këtë prapaskenë le të rikujtojmë përvojën e Afganistanit. Në vitin 1979, Afganistani i pushtua nga trupat sovjetike. Trupat e rezistencës afgane luftuan për vite të tëra kundër pushtuesit sovjetik, gjersa trupat sovjetike në vitin 1992 u tërhoqën nga Afganistani. Por qysh nga viti 1992 e deri më sot në Afganistan vazhdojnë luftimet midis fraksioneve rivale. Ja kronologjia e shkurtër :

Afganistani pas pushtimit sovjetik

Viti 1992, Përmbyset regjimi « komunist ». Pas aleancës së lidhur me një nga shefat e vjetër të milicisë komuniste, Abdul Dostum, shefi i luftës antisovjetike Massud marshon drejt Kabulit. Presidenti prosovjetik Naxhibullah, jep dorëheqjen. Fillon lufta midis fraksioneve të ndryshme të rezistencës antisovjetike.

Viti 1994, krijohet aleanca midis Hekmatjarit dhe Dostumit që provojnë në 1 janar 1994 të përmbysin qeverinë e presidentit Rabani dhe shefit të tij ushtarak Massud. Në Kabul zhvillohen luftime të përgjakshme.

Viti  1994, krijohet lidhja e studentëve islamikë talibanë e cila arrin sukseset e para duke vënë nën kontroll qytetin e rëndësishëm të Kandaharit në veri të Afganistanit.

Viti 1996, talibanët arrijnë të marrin Kabulin në muajin shtator 1996 dhe  vendosin pushtetin e tyre të bazuar vetëm mbi sheriatin

Viti 1997, pas shumë përpjekjesh për të marrë kryeqytetin e Afganistanit verior, Mazar-el-Sharif, talibanët thyhen nga ushtria uzbeke e Dostumit. Lufta aktualisht zhvillohet midis “ aleancës së veriut ” dhe talibanëve.

Dhe sot në Afganistan, vazhdon lufta midis fraksioneve rivale brënda vetë Afganistanit. Por Kosova nuk është Afganistan dhe as mund të bëhet e tillë. Ja arsyet :

E para : Në Afganistan jetojnë tre etni kryesore që përbëhen nga afganët, uzbekët dhe taxhikët. Dy të fundit kanë shtetet e tyre amë, gjer dje në përbërje të Bashkimit Sovjetik, Taxhikistani dhe Uzbekistani. Aktualisht lufta që zhvillohet në Afganistan, është luftë se cili grup prej këtyre etnive do të drejtojë dhe udhëheqë Afganistanin. Talibanët të cilët përfaqësojnë etninë afgane, janë krijuar si Lëvizje politike në vitin 1994. Kjo lëvizje udhëhiqet nga Mullah Mohamed Omar. Taxhikët udhëhiqen dhe drejtohen nga Ahmed Shah Massud, i cili quhet ndryshe « luani i Panshirit ». Massudi deri në vitin 1992 ka qënë drejtuesi i rezistencës anti sovjetike në Afganistan dhe përkrahës i qeverisë së parë të krijuar pas tërheqjes sovjetike. Taxhikët janë popullsia e dytë në vënd. Uzbekët udhëhiqen dhe drejtohen nga Abdul Rashid Dostum.Dostumi ka qënë përkrahës i forcave sovjetike të pushtimit në Afganistan. Azerët janë grupi etnik më i vogël në Afganistan. Aktualisht ata udhëhiqen nga dy prijës, nga Abdul Karim Halili dhe Abdul Karim Akbari. Le të bëjmë krahasimin me Kosovën edhe në këtë çështje. Ndërsa në Kosovë ka vetëm një etni, ajo shqiptare, dhe nuk ka bazë lufta midis fraksioneve rivale.

E dyta : Në Afganistan shkaku i dytë i luftës disa vjeçare civile ka të bëjë me thelbin e shtetit afgan. Shteti afgan do të jetë një shtet laik apo fetar. Prandaj dhe aktualisht nga njëra anë janë talibanët që duan shtetin fetar të bazuar mbi sheriatin dhe nga ana tjetër është ajo që quhet aleanca e veriut e cila kërkon një shtet të ngjashëm me Turqinë. Ndërsa në Kosovë, ky problem, nuk ekziston sot, por nuk ka për të ekzistuar as nesër. Doktrina e Ushtrisë çlirimtare të Kosovës, por dhe e partive politike në Kosovë, është një doktrinë europiane, e cila megjithë kundërshtitë, ka të përbashkët ndërtimin e një shteti modern në Kosovë. Pra Kosova nuk mund të bëhet Afganistan. E tillë ajo është në ndonjë intervistë politikani, apo në disa shkrime analistësh të perëndimit të cilët me këtë krahasim, duan t’i heqin mbështetjen euroamerikane luftës së popullit shqiptar në Kosovë.

E treta : Rivaliteti midis fuqive të mëdha është një faktor tjetër i luftës civile në Afganistan. Vetëm po të shikojmë mbështetjen e hapur që po u jepet fraksioneve ndërluftuese, tablloja bëhet më e qartë. Për shkak të kalimit të gazsjellësit të madh, që do të niset nga Kazakistani, do të kalojë nëpër Afganistan e Pakistan duke përfunduar për furnizimin e bazës së madhe të Dieogo-Garcias, lëvizja talibane edhe pse është për një shtet të mbështetur në Sheriatin, ajo përkrahet nga Amerika dhe Pakistani. Ndërsa taxhikët dhe uzbekët të cilët krijuan atë që quhet « Aleanca e Veriut », përkrahet nga rusët. Ndërsa lufta popullore që ka shpërthyer në Kosovë, ka në themel, aspektin çlirimtar. Ndikimi i faktorit ndërkombëtar në këtë rajon ka të bëjë me përkrahjen e luftës çlirimtare apo me përkrahjen e okupatorit.

Kosova dhe çeçenia

Në morinë e krahasimeve të luftës që bëhet në Kosovë, nga disa politikanë dhe analistë, ka filluar të përdoret dhe shëmbulli i luftës së popullit çeçen, për pavarsi nga Rusia. Megjithë ngjashmëritë, lufta e popullit çeçen, nuk ngjan me luftën e popullit të Kosovës. Ka disa arsye aktuale dhe historike.

E para : Lufta e popullit çeçen kundër Rusisë, thelbi i saj çlirimtar, u mbulua nga velloja fetare, nga muslimanizmi. Edhe Xhokhar Dudajevi, edhe i moderuari Asllan Maskadov edhe fundamentalisti Shamil Basajev, që të tre si doktrinë të tyre përdorën Kuranin. Ndërsa populli i Kosovës dhe drejtuesit e tij, qoftë të UCK-së, apo qoftë politikanët e tjerë, si mbulesë të luftës së tyre çlirimtare kanë antifashizmin.

E dyta : Në luftën e popullit çeçen për pavarsi, veç luftës çlirimtare, nga segmente të ndryshëm të luftëtarëve çeçenë, veçanërisht ata që drejtoheshin nga Shamil Basajevi, u përdorën dhe format e luftës terroriste, aktet e terrorit ndaj popullsisë civile ruse. Rasti i rrëmbimit të të sëmureve të spitalit të Budjanovskit si peng është një prej këtyre akteve. Ndërsa drejtuesit shqiptarë te luftës në Kosovë, deri tani kanë treguar se nuk e njohin terrorizmin në arritjen e qëllimit të tyre. Lufta e tyre është luftë e pastër dhe e theksuar çlirimtare në formë dhe në përmbajtje.

E treta : Në mardhëniet ndërkombëtare të pas luftës së dytë botërore, e drejta historike është plotësisht në anën e popullit shqiptar të Kosovës, ndërsa nuk është kështë përsa i përket popullit çeçen. Përse e nënvizojmë një gjë të tillë. Le të bëjmë një vështrim të shkurtër historik të pas luftës së dytë botërore bazuar në vendimet e Konferencës së Potsdamit. Siç dihet  Konferenca e Potsdamit e zhvilluar në maj 1945, mori vendimet përfundimtare për rregullimin e hartës së Evropës. Figurat ishin po ato të Konferencës së jaltës; Çurçill, Stalin dhe në vënd të Ruzveltit që kishte vdekur, mori pjesë Trumani. Një ndër vendimet e kësaj Konference, ishte e drejta që u jepej shteteve fituese të Evropës Lindore dhe Qëndrore, për deportimin e pakicave kombëtare, që kishin marrë pjesë aktivisht në anën e bllokut fashist. Në këto pakica nacionale që numuronin rreth 13 million vetë, bënin pjesë dhe çeçenët, të cilët me shumicë u deportuan nga trojet e tyre. Vetëm shqiptarët e Kosovës dhe maqedonet e Maqedonisë, sipas kësaj Konference nuk u lejua të deportoheshin, pasi ata kishin marrë pjesë në luftën antifashiste dhe ishin rreshtuar në anën e fituesve. Historiani i shquar Henri Bogdani, na e jep të plotë këtë tabllo. Ja se çfarë thotë ai: "Në konferencën e Potsdamit, u diskutua, për mundësinë e shpërnguljes së popullsisë së një race tjetër...Viktimat e këtyre transferimeve të popullsisë, u bënë kryesisht, gjermanët, hungarezët dhe polonezët. Gjermanët e Prusisë Lindore dhe rajonet e kaluara nën sovranitetin e Polonisë, u shpërngulën në mënyrë brutale gjatë dimrit të 1945-1946, drejt Gjermanisë. Qeveria çekosllovake, përdori mundësinë që asaj i ishte ofruar nga Aleatët dhe që ndërkaq ishte konform me programin e Kosicës. Nga muaji maj deri në gusht 1945, rreth 800-mijë gjermanë, u shpërngulën drejt Austrisë, pastaj pas Konferencës së Potsdamit, 2-milion e gjysëm gjermanë, u erdhi radha për shpernguljen e tyre në kushte tepër të vështira. U autorizuan të qëndronin rreth 155-mijë gjermanë antinazistë, ose të konsideruar të tillë. Shtetet e tjera danubiane, shpërngulën gjithashtu, gjermanët që jetonin prej shekujsh në teritoret e tyre........Sa për gjermanët e Jugosllavisë, fati i tyre ishte sigurisht më tragjik; nga 450-mijë që ishin akoma në Jugosllavi në 1945, rreth 140 deri në 260-mijë sipas burimeve u masakruan gjatë transferimit, të tjerët, me shumë vështirësi arritën në Austri....Të vetmet minoritete nacionale, që nuk u prekën nga transferimet  masive të popullsisë, ishin shqiptarët dhe bullgaro-maqedonët e Jugosllavisë.(Henri Bogdan. Histoire des Pays de l'Est, faqe 391-392).

Pra Kosova nuk është dhe nuk mund të bëhet çeçeni. E tillë ajo është vetëm në ndonjë intervistë apo paralelizëm historik.

Kosova është Kosovë

Kryengritja në Kosovë ka ngjashmëritë e saj, me shumë kryengritje të zhvilluara në të kaluarën apo në të sotmen. Në çdo kohë dhe në çdo etapë të zhvillimit të historisë me dhjetra dhe qindra popuj, kanë bërë kryengritje kundër dhunës dhe padrejtësive, kundër pushtuesve të huaj. Megjithatë ngjashmëria  nuk ka të bëjë me thelbin e saj. Thelbi i kryengritjes në Kosovë përputhet plotësisht me format e saj të shfaqjes. Deri tani ajo duke qënë një luftë çlirimtare, ka zgjedhur ato forma të cilat para saj i kanë zgjedhur popujt e tjerë evropianë, francezë, anglezë, gjermanë, italianë etj veçanërisht gjatë luftës së dytë botërore. Ajo i shërben dhe duhet tu shërbejë politikanëve dhe analistëve politikë, për të njohur më mirë thelbin e asaj që studjojnë. Nisur nga ky postulat i njohur, analiza e kryengritjes në Kosovë, duhet bërë mbi bazën e njohjes së veçorive konkrete të shpërthimit të kësaj kryengritje, mbi bazën e njohjes së historisë së coptimit të trojeve shqiptare, mbi bazën e analizës së pajtueshmërisë dhe rivaliteteve ndërkombëtare lidhur me të sotmen dhe të ardhmen e saj.

Nga Vlora në Drenicë

Titulli i mësipërm është shumë domethënës. Në mars 1997 në Vlorë shpërtheu një kryengritje, thelbi i të cilës ishte dinjiteti kombëtar i poshtëruar dhe nëpërkëmbur gjatë periudhës 1992-1997. Fatkeqsisht kjo kryengritje u shtyp në « mënyrë demokratike », nga partitë politike shqiptare të majta dhe të djathta si dhe nga bashkësia ndërkombëtare. Por jehona e saj mbeti, jehona e saj u përhap në mbarë kombin shqiptar si thelb i saj. Megjithë propagandën e madhe shpesh herë të egër që u bë kundër saj nga shumica e shtypit dhe politikanëve, veçanërisht në Kosovë, pas një viti, pra në Mars 1998, në Drenicë, në  « Labërinë » e Kosovës, nisi një kryengritje akoma më e madhe, më një shtrirje më të gjërë, dhe më një organizim më të madh. Drenica tregoi se propaganda e « xhonturqve shqiptarë » të pluralizmit, në Tiranë apo Prishtinë,  nuk mundi ta shuante dot jehonën, nuk mund ta fshihte dot thelbin e kryengritjes së Vlorës, karakterin e saj idealist dhe atdhetar.

                                                                                              Retrospektivë

Xhonturqit shqiptarë të pluralizmit

(Zvicër Maj 1997)

Revolta popullore që shpërtheu në Shqipëri në fillim të muajit Mars 1997, ka vënë në lëvizje të gjithë jetën politike dhe propagandistike shqiptare që nga Prishtina deri në Sarandë. Janë me qindra dhe mijra komente, informacione, analiza, gjykime për këto ngjarje. Rrallë herë jeta politike dhe propagandistike shqiptare është shfaqur kaq hapur, kaq lakuriq sa këtë herë.

Por dhe rrallë herë janë shfaqur disa dukuri trishtuese të jetës politike shqiptare se sa këtë herë.Këto dukuri janë të shumta, por do të evidentojmë disa prej tyre.

Krahinarizmi primitiv në pluralizëm

  Krahinarizmi përbën një ndër tiparet kryesore të politikës dhe propagandës shqiptare të kësaj periudhe. Shumica e politikës dhe propagandës së Kosovës e ka shfaqur këtë tipar me hapur se kurrë. Një analizë e shkrimeve dhe deklaratave të mjaft politikanëve dhe gazetarëve nga Kosova, dëshon se ata, gjatë kësaj periudhe janë rreshtuar përkrah Berishës dhe grupit të tij. Cila është arsyeja ? Po të lexosh shkrimet dhe deklaratat e tyre, nuk gjen asnjë arsye politike, ideologjike apo nacionale. E vetmja arsye për ata është fakti se Berisha është nga veriu, ata që u revoltuan ndaj tij janë nga jugu. Prandaj Berisha duhet mbrojtur, duhet përkrahur, se ai është nga « krahina jonë », të tjerët janë nga krahina të tjera, prandaj janë armiq. Këtë vijë sjelljeje e gjen tek deklaratat e Demaçit, të Hydajet Hysenit, Xhafer Shatrit, Luljeta Pulës, dhe të shumicës së partizave të tjera në Kosovë. Ashtu siç e gjen tek  disa gazeta të cilave u prin gazeta « Bota Sot ».

Shkrimet e kësaj periudhe treguan veçanërisht në Kosovë se ndjenja e krahinizmit është shumë më e fuqishme se bindjet politike. Fakt i qartë për pohimin e mësipërm eshtë kundërvënia e politikës dhe propagandës së Kosovës dhe ndaj vijës politike të Ibrahim Rugovës. Eshtë tashmë e njohur se Rugova ndaj ngjarjeve në Shqipëri bëri një veprim të mënçur politik. Ai jo vetëm që u distancua nga Berisha, duke kërkuar krijimin e një qeverie koalicioni dhe zgjedhje të parakohshme, por shkoi dhe më tej duke e ftuar Berishën të jepte dorëheqje. Me këtë veprim Rugova doli hapur si zëdhënës i qëndrimeve të Amerikës. Megjithkëtë, mjaft analistë, publicistë dhe politikanë antarë të partisë së Rugovës apo aleatë të tij, dolën hapur në mbrojtje të Berishës dhe ju kundërvunë Kryetarit të tyre. Nuk ishin bindjet politike që sollën këtë qëndrim, nuk ishte meraku i Kosovës, por ishte thjesht « kushtrimi i të parëve », ishte ndjenja e krahinizmit primitiv ajo që doli lakuriq në qëndrimin e tyre. Mentaliteti i fisit, i bajrakut, i qehajait apo kajmekamit është i tillë ; ai nuk e kapërcen dot kufirin e fisit apo të bajrakut. Megjithse jeton në fundin  e shekullit të 20-të, megjithse hiqen modernë demokratë e bashkëkohorë, njerëz të tillë në thelbin e tyre, jetojnë me mëndësitë e shekullit të 19-të. Të gjithë ata që ngrihen kundër të parit të fisit apo të bajrakut të tyre, për ata janë armiq, tradhëtarë, që duhen ndëshkuar dhe dënuar.

Tezat greke si mjet propagande

   Propaganda dhe kundëvënia e mjaft analistëve, gazetarëve  dhe politikanëve të Kosovës ndaj ngjarjeve që ndodhën në jug të Shqipërisë, është e mbushur plot me paradokse nga më të ndryshmet. Ata i kanë sulmuar dhe vazhdojnë t’i sulmojnë me tërbim këtë ngjarje duke përdorur lloj lloj emërtimesh nga më të neveritshmet. Por ajo që bie më shumë në sy është fakti se, me dashje apo pa dashje, me qëllim apo pa qëllim, kjo propagandë  ndaj ngjarjeve të Jugut, në thelbin e saj nuk është gjë tjetër veçse jehonë e tezave greke ! ! !. Cili është thelbi i kësaj propagande ? Ja disa pohime : « Jugun e kanë marrë grekët. Ata që janë ngritur kundër Berishës janë grekë, në Vlorë luftojnë grekët, në Tepelenë përsëri janë grekët. Të gjithë ata që janë nga jugu si Fatos Nano, Fatos Lubonja, etj janë grekë » etj pohime  si këto. Le të prekim shkarazi dhe tezat shoviniste greke. Sipas këtyre tezave në Shqipëri  jetojnë me shumë se 400 mijë grekë. Pra gati të gjithë shqiptarët të besimit ortodoks sipas shovinizmit grek, janë grekër. Kjo tezë qindravjeçare greke, që barazon besimin fetar me kombësinë, asnjëherë nuk ka zënë vënd në Shqipëri, veçanërisht tek shqiptarët e besimit ortodoks. Rilindasit dhe patriotët e mëdhenj si Naun Veqilharxhi, Thimi Mitko, Jani Vreto, Petro Luarasi, Parashqevi Qiriazi, Thanas Tashko, Koto Hoxhi, Papa Kristo Negovani, Spiro Bellkameni, Mihal Grameno, Themistokli Gërmenji, etj shqiptarë të besimit ortodoks, historia e Shqipërisë i njeh nga figurat më të shquara atdhetare të saj që i bënë ballë shovinizmit grek duke dhënë dhe jetën e tyre për rilindjen e Shqipërisë. Por pati dhe disa si Kristaq dhe Jorgji Zografos apo Spiro Milo, që  u bënë mbështetësit dhe përhapësit e tezave shoviniste greke se e gjithë Shqipëria e jugut është greke, se të gjithë shqiptarët e besimit ortodoks janë grekë etj. Historia shqiptare këta i ka stigmatizuar si tradhëtare dhe shërbëtore të shovinizmit grek. Sot pas 80 vjetësh përsëri tezat shoviniste greke në Greqi, i mbrojnë qarqe ultra nacionaliste greke. Por me e çuditshmja dhe më e habitshmja eshtë se sot këto qarqe shoviniste kanë gjetur përkrahës të tyre në Shqipëri, kanë gjetur « Kristaq dhe Jorgji Zografos » edhe në Shqipëri. E veçanta eshtë se këta përkrahës dhe mbështetës të tezave greke, sot janë nga Prishtina, nga Tropoja, pra nga Veriu i Shqipërisë, E veçanta tjetër është se ata sot nuk quhen « Kristaq apo Jorgji », por quhen Gani, Abdi, Melazim, Xhaferr, Teki, Rrahman, Adem, Bajram, Mehmet etj

Vëllezërit serbë dhe armiqtë shqiptarë

Në qëndrimin e një pjese të politikës dhe propagandës nga Kosova për ngjarjet në Shqipëri, vihet re dhe një dukuri tjetër. Në propagandën e tyre, të gjithë e pranojnë se Kosova është e pushtuar nga Serbia. Të gjithë ata në teori e pranojnë se platforma serbe ndaj Kosovës eshtë e njëjtë  si për nacional-komunistët e tipit të Milosheviçit ashtu dhe për nacional socialistët e tipit të Drashkoviçit. Ashtu siç pranojnë në teori se pa ndihmën e popullit shqiptar në Shqipëri, nuk e zgjidhin dot çështjen e tyre, se shqiptarët e Shqipërisë janë vëllezër etj. Por le të shikojmë praktikën. Ajo në disa raste, flet ndryshe, bile kthehet kokë poshtë. Në praktikë armiqtë serbë bëhen vëllezër ndërsa vëllezërit shqiptarë bëhen armiq. Ja disa fakte : Kushdo që mund të marrë dhe të krahasojë shkrimet e gazetës « Bota Sot »,  për ngjarjet në Shqipëri me shkrimet ndaj shovinizmit serb dhe represionin serb në Kosovë, nuk mund të mos vërejë një dukuri tepër trishtuese. Egërsia e shkrimeve ndaj ngjarjeve në Shqipëri, ua kalon disa fish shkrimeve që botohen ndaj dhunës serbe. Në kohën e demostratave në Beograd të drejtuara nga çetniku Drashkoviç, politika dhe propaganda në Kosovë demostruesit i bëri heronj, bile u dërgoi dhe telegrame urimi. Megjithse të gjithë e dinin se Drashkoviçi ndryshon nga Milosheviçi vetëm nga kostumi dhe asgjë tjetër. Ndërsa për revoltën në Shqipëri, po të njëjtët njerëz, ndaj protestuesve shqiptarë dërguan vetëm mallkime, vetëm sharje, vetëm kërcënime, nxorrën nga arsenali i tyre sharjet më të neveritshme. Njëri prej tyre  dhe ndër më të njohurit, Adem Demaçi, në një nga intervistat e tij, në fund të muajit shkurt 1997, serbët i quajti vëllezër, ndërsa shqiptarët që mendojnë ndryshe nga ai dhe Berisha, i quajti armiq dhe kërkoi që mbi ta të ushtrohej dhuna e gër e shtetit.

Përse kjo egërsi ndaj kryengritjes ?

Me të drejtë lind pyetja : Përse gjithë kjo egërsi ndaj revoltës dhe kryengritjes popullore në Shqipëri ? Thjeshtë se ajo drejtohet kundër Berishës ? Veshtirë të besohet. Siç duket ekziston një shkak më i thellë, një shkak që rrënjët i ka në Kosovë. Revolta në Shqipëri  nxorri në shesh gjithë kalbësirën dhe shëmtinë e pushtetit shqiptar, nxorri në shesh gjithë mashtrimin kolosal pesëvjeçar të fshehur pas fjalës demokraci. Por kjo revoltë që u shndrrua në kryengritje, tmerroi politikën dhe propagandën në Kosovë. Për një arsye shumë të thjeshtë. Mashtrim dhe shëmti në pesëvjeçarin që shkoi, në vitet 1992-1997, nuk kishte patur vetëm në Shqipëri, por dhe në Kosovë. Politikës dhe propagandës, në Kosovë që u rreshtua e para kundër kryengritjes dhe kryengritsve, pyetja e parë që i erdhi ishte : « Po sikur dhe tek ne në Kosovë,  populli të ngrihet siç u ngrit në Shqipëri, ku do të shkojmë ne, ku do të shkojnë mashtrimet tona, shëmtia jone. Dhe ne do të pësojmë fatin e pushtetit në Shqipëri bile më keq, se ne jemi dhe kolaboracionistë me serbët. Prandaj me çdo kusht të parandalojmë këtë gjë » Analiza  e botuar në gazetën gjermane « Die Welte » dhe e përkthyer e botuar nga Jusuf Buxhovi në Rilindje me titull : « Vlora nuk teston vetëm Shqipërinë por tërë Ballkanin », ishte një këmbanë e fuqishme alarmi për këtë shtresë. Dhe kështu një pjesë e tyre u shkëput nga pushteti shqiptar duke mbajtur qëndrim kritik ndaj tij, ndërsa më fanatikët u hodhën në sulm për ta paraqitur revoltën popullore si antishqiptare. Me këtë spiegohet dhe ai sulm i egër kundër Rexhep Qosjes, që ngjarjet në Shqipëri i konsideroi me të drejtë si Revolucion demokratik. Këtë shtresë e tmerron fjala revolucion, fjala kryengritje, e lë pa gjumë, prandaj dhe ajo është e pamëshirshme ndaj revolucionit apo ndaj kryengritjes. Në pamundësi ta shuajë atë qysh në lindje, ajo bën çmos që ai të mos përhapet, bën çmos që atë ta diskreditojë, ta paraqesë në sytë e opinionit ashtu siç nuk është. Vetëm në këtë mënyre kjo shtresë mund të mbetet kështu siç është, hipokrite, mashtruese dhe frikacake. Kjo shtresë ka frikë se mos jehona e kryengritjes në Vlorë, përhapet dhe në Kosovë, prandaj bën të gjitha përpjekjet ta paraqesë atë ashtu siç nuk është. Një kryengritje në Kosovë, nuk do të thotë vetëm fund i pushtimit sërb, por do të thotë dhe fund i kolaboracionizmit shqiptar, përfaqësuese me autentike e të cilit është kjo shtresë.

  Pse ndryshoi propaganda

Propaganda europiane e për pasojë dhe ajo shqiptare, ka ndryshuar dukshëm në pasqyrimin e ngjarjeve në Kosovë. Shtypi dhe veçanërisht mediat televizive, veçanërisht stacioni europian « EuroNjuz », nuk flasin dhe nuk pasqyrojnë më luftën dhe sukseset e Ushtrisë çlirimtare të Kosovës, por flasin për situatë të rëndë në Kosovë, për inkursione të policisë dhe ushtrisë serbe, për humbje të UCK-së, për djegie dhe shkatërrime etj. Eshtë një ndryshim që vihet re lehtësisht. Kjo nuk është rastësi. Propaganda si shprehëse e interesave dhe qëllimeve të politikës, vetëm në pamje të parë duket e rastësishme, por në thelb nuk është e tillë. Ajo i shërben një politike të caktuar dhe synon të arrijë disa objektiva të përcaktuara qartë nga vetë politika. Në rastin e pasqyrimit të ngjarjeve në Kosovë, synimet e saj janë shumëplanëshe :

Lufta psikologjike mbi Ushtrinë çlirimtare të Kosovës

  Propaganda që po zhvillohet nga shumica e mediave europiane dhe shqiptare, ka për qëllim çvleftësimin e rolit të Ushtrisë çlirimtare të Kosovës. Kjo ushtri në pak muaj u bë një forcë e madhe dhe faktori kryesor politik dhe ushtarak veçanërisht nga pala shqiptare. Nëqoftëse në fillim u mendua se ajo mund të manipulohej kollaj për shkak të mungesës së përvojës apo të organizimit, kontaktet e emisarëve të bashkësisë ndërkombëtare, me pjestarët e kësaj ushtrie, i bindën ata për të kundërtën. E shprehur në mënyrë figurative Ushtria çlirimtare e Kosovës, « nuk ishte një fëmijë që mund ta marrësh për dore », por « një i rritur që ashtu siç di të respektojë mardhëniet ndërkombëtare, ashtu ka kuptuar mirë se e drejta për të qënë e tillë ka nevojë dhe për forcën ». Eshtë kjo arsyeja që nëqoftëse në fillimet e luftës në Kosovë, veçanërisht në muajt mars-prill 1998, propaganda eueoamerikane fliste për domosdoshmërinë e tërheqjes së forcave serbe, gjatë muajve qershor-korrik 1998, kjo propagandë ndryshoi kahje të menjëhershme. Ajo tashme filloi të fliste për armëpushim, nuk e përmëndëte më tërheqjen e forcave serbe por propagandonte ofensivën sërbe, duke vënë shënjën e barazimit midis agresorit dhe luftëtarit të lirisë.

Thelbi i kësaj propagande nuk është i rastësishëm. Ai siç duket ka vetëm një qëllim : Duke parë se lufta në Kosovë mori shumë shpejt pamjen e një lufte masive popullore, doli i nevojshme që ajo të frenohej. Kryengritja në Kosovë, shumë shpejt i theu kornizat e caktuara nga politika ndërkombëtare. Prandaj mjeti më i mirë ishte krijimi i një atmosfere paniku, frike, tmerri mbi shtresa popullsie në Kosovë dhe Shqipëri, krijimi i psikozës mbi pamundësinë e fitores ndaj forcave sërbe etj. Kësisoji në faqet e shtypit shqiptar filluan të botohen me dhjetra dhe qindra artikuj që flisnin për potencialin e madh ushtarak të ushtrisë sërbe, mbi « aventurën » e UCK-së për tu matur me këtë makineri të madhe ushtarake, mbi paaftësinë dhe gabimet e saj etj. Pra thelbi i kësaj propagande në të cilën ka rënë një pjesë e shtypit dhe mediave elektronike shqiptare është izolimi i Ushtrisë çlirimtare të Kosovës nga populli, për ta shndrruar nga ushtri me bazë të gjërë popullore në një sekt.

Ofensiva sërbe dhe « disfatat » e UCK-së

Propaganda e sotme europiane dhe një pjesë e shtypit shqiptar, po flet gjërësisht për ofensivën e ushtrisë sërbe, për qindra mjete të motorizuara të ushtrisë jugosllve. Gati për ditë jepen lajme mbi « fitore » të ushtrisë sërbe dhe mbi « disfatat » e UCK-së. Në realitet « fitoret » e ushtrisë sërbe në shumicën e rasteve janë djegiet, shkatërrimet, dhe raprezaljet mbi popullsinë civile. Flitet me një ndjenjë nënvleftësimi ndaj kësaj ushtrie, për aftësi të pakta të saj ushtarake etj. Por në këtë propagandë zhurmuese të mediave europiane por dhe shqiptare, është « harruar » një gjë shumë esenciale : Në qoftëse të gjitha ato që thuhen janë të vërteta, atëhere si ka mundësi që  një ushtri si ushtria jugosllave të zbresë në fushën e luftës me tanke dhe autoblinda, me sistemet e katjushave dhe raketat tokë-tokë, me aviacionin ushtarak etj ?  Në realitet kjo  do të thotë se përballë saj nuk janë « grupe » njerëzish, nuk janë « fshatarë » të çorganizuar, nuk janë « komitë » apo « kaçakë », por në të kundërtën është një ushtri që di të manevrojë, një ushtri që e ka detyruar makinën ushtarake jugosllave të vihet plotësisht në lëvizje. Ofensiva e ushtrisë sërbe, nuk flet për dobësi të UCK-së siç propagandohet, por flet për forcë të saj, për organizim të saj, për taktikë dhe strategji që sa vjen dhe po kristalizohet.

A ka gabime taktike në veprimtarinë e ushtrisë çlirimtare të Kosovës ? Kjo as mund të diskutohet. Gjatë katër muajve  drejtuesit e kësaj ushtrie kanë bërë dhe gabime taktike, të cilat në disa raste kanë qënë pasojë e euforisë, romantizmit, mosmarrjes parasysh të rregullave dhe ligjeve të luftës, e nënvleftësimit të armikut etj. Por këto nuk kanë qënë karakteristika e përgjithshme e Uçk-së, nuk kanë qënë gabime strategjike të saj. Karakteristika e saj themelore deri tani është kombinimi i dëshirës për çlirim me llogaritjen e forcave dhe përdorimin e drejt të të gjitha formave të luftës, me përpjekjet për sigurimin e aleatëve të jashtëm.

Propaganda e luftës çlirimtare

Përballë  propagandës ndërkombëtare e cila në shumicën e rasteve  sa vjen e bëhet më e sofistikuar, më e shumëllojtë, e që dalëngadalë po prek gati të gjithë shtypin shqiptar, është e domosdoshme që Ushtria çlirimtare e Kosovës, të ketë dhe të organizojë propagandën e luftës së saj çlirimtare. Një kryengritje popullore gjithmonë ka tre krahë të rëndësishëm, krahun ushtarak, krahun organizativ dhe krahun politiko-propagandistik. Duke mos njohur mirë organizmin e kryengritjes në Kosovë, duke u mbështetur vetëm në analizën e veprimtarisë praktike të  ushtrisë çlirimtare të Kosovës, gjykoj që është i drejtë konkluzioni se nëqoftëse krahu ushtarak dhe organizativ i saj po ecin më mirë, krahu politik dhe veçanërisht propagandistik i saj janë më dobët. Duket se ka një nënvleftësim tek drejtuesit e kësaj ushtrie ndaj propagandës së luftës çlirimtare. Momenti në të cilën ndodhet lufta në Kosovë, momenti në të cilin ndodhet propaganda europiane dhe ajo shqiptare, e shtron si urgjencë organizmin e propagandës nga ana e drejtuesve të Ushtrisë çlirimtare të Kosovës. Për drejtuesit e kësaj ushtrie dhe të krahut politik të saj duhet të jetë e qartë rëndësia e jashtëzakonshme e propagandës. Plumbi vret një, por fjala vret dhjetë, njëqind apo njëmijë kur bën për vehte mëndjet dhe zëmrat e njerëzve.

Kontradiktat në fjalimin e Nanos

Në interpelancën e dhënë para parlamentit shqiptar, kryeministri shqiptar Fatos Nano, trajtoi gjërësisht problemin e Kosovës dhe qëndrimin e qeverisë shqiptare ndaj saj. Interpelanca u kërkua nga Kryetari i Komisionit të politikës së jashtme të parlamentit shqiptar, Sabri Godo. Megjithë përpjekjet dhe elokuencën, fjalimi i Nanos, mbartëte një sërë kontradiktash, të cilat në thelb janë refleks i qëndrimit të mjegullt, kontradiktor, të paqartë, të pastudjuar të qeverisë dhe klasës politike shqiptare, ndaj ngjarjeve që po ndodhin në Kosovë. Për ta bërë më të qartë pohimin e mësipërm, do të na duhet të analizojmë disa nga tezat kryesore të këtij fjalimi.

Teza e parë

Në fjalimin e tij Nano,theksoi se  « Qeveria ka vendimet e Parlamentit midis të cilëve edhe njohjen e Republikës së Kosovës dhe punon me të nëpërmjet zyrës përfaqësuese të saj këtu në Tiranë »

Që këtu fillon kontradikta e parë në fjalim. A e ka njohur vërtet Shqipëria republikën e Kosovës ? Me fjalë po, por në realitet Shqipëria nuk e ka njohur republikën e Kosovës. Njohja e saj, deri tani nuk është njohje politike dhe juridike, por një njohje propagandistike. Parlamenti shqiptar ka miratuar një rezolutë për njohjen e Republikës së Kosovës. Por qeveria shqiptare as në kohën e Berishës, por as dhe tani në kohën e Nanos, nuk ka ndonjë deklaratë njohjeje për republikën e Kosovës, e cila do të kishte vlerë juridike dhe do të shoqërohej dhe me ndryshime në mardhëniet ndërkombëtare. Në Tiranë është e akredituar ambasada e Jugosllavisë, por ekziston dhe një zyrë e cila për efekte propagandistike quhet « Zyra e Republikës së Kosovës ».

Megjithatë pak më poshtë Nano tregohet i sinqertë kur thotë: « Shqipëria e ka njohur republikën e Kosovës, por nuk e përcakton se çfarë republike, federative brënda Jugosllavisë, republikë të pavarur apo siç e kërkojnë disa në kuadrin e ndonjë « ballkaniade » Kjo shprehje nuk do koment. Nano është shumë i sinqertë. Shprehja e tij flet qartë. Realisht as parlamenti shqiptar, as qeveria shqiptare, as presidenca shqiptare, deri tani nuk e kanë njohur republikën e Kosovës.

Teza e dytë

Duke kritikuar kundërshtarët e tij, të cilët e akuzojnë se qeveria shqiptare bën shumë pak për çështjen e Kosovës, Nano pohon se « Këto forca duan që unë të futem në debate…..të ul e të ngrë tezën se bota ka borxhe për tu paguar shqiptarëve, që ushtarët e NATO-s duhet të shkojnë dhe të luftojnë për llogari tonën në Kosovë, që kështu tua rregullojmë qejfin sërbëve etj »

Dhe më poshtë : « Qeveria shqiptare ka deklaruar se ajo nuk e mbështet punën e saj në hipoteza , në ëndërrime romantike dhe në shpresat që djemtë e Evropës apo kaubojtë dhe rambot e Amerikës do vijnë dhe të luftojnë sërbët dhe tu dhurojnë pavarsinë shqiptarëve të Kosovës »

Pohimet e mësipërme të Nanos janë të sakta. Ai e ka shumë të lehtë të mbrohet nga kundërshtarët e tij politikë, sepse ai njeh mirë thelbin e tyre, që ata duan ta përdorin problemin e Kosovës vetëm për kapital politik dhe asgjë tjetër. Por ndërsa është superior ndaj kundërshtarëve politikë, Nano është inferior dhe kontradiktor ndaj realitetit që ndodh në Kosovë dhe kompleksitetit të problemit kosovar. Pohimi i tij i mëposhtëm verteton karakterin kontradiktor dhe të vetë Nanos. Ja pohimi :  « Ne nuk duam dhe nuk do t’i fusim Shqipërinë, shqiptarët, djemtë e Kosovës që luftojnë për të mbrojtur shtëpitë e tyre në aventura të asnjë lloji » E para : Sipas Nanos « djemtë e Kosovës luftojnë për të mbrojtur shtëpitë e tyre » ! ! E vërteta është ndryshe. « Djemtë » e Kosovës, të grumbulluar në Ushtrinë Clirimtare të Kosovës, luftojnë të çlirojnë Kosovën nga okupatori sërb. Lufta e tyre nuk është vetëmbrojtëse, por çlirimtare. Megjithatë Nano, « harron » ta përdorë termin « UCK » !

E dyta : Nano përdor fjalën « aventurë » Kë quan kryeministri aventurë ? Lufta për çlirim është luftë e drejtë apo aventurë ? Askush nuk mund t’i akuzojë shqiptarët për terroristë dhe luftënxitës. Shqiptarët ishin të vetmit ata që besuan se problemet e tyre kombëtare do të zgjidheshin me rrugë paqësore, prandaj dhe pritën e duruan prej vitit 1991-1998.

 Ka dhe kontradikta të tjera në fjalimin e Nanos. Ato nuk shprehin gjë tjetër veçse kontradiktën që ekziston sot në politikën shqiptare. Megjithatë deputetët e duartrokitën, përfshi dhe Sabri Godon. Siç duket ata duartrokitën, politikën mjegullnajë, politikën kontradiktore të qeverisë shqiptare ndaj kryengritjes popullore në Kosovë.